Als er om hulp wordt gevraagd.

In de vorige nieuwsbrief beschreef ik globaal een week die ik meemaak.

Eén van de mensen die ik ook heb geholpen de juiste weg te vinden naar een stukje financiële bijstand was de pedicure uit de Helmerhoek die tot twee keer toe ook in Tubantia vermeld werd. Zij vroeg mij haar te ondersteunen omdat zij twee jaar geleden als zelfstandige vanuit een werkloze situatie was begonnen en sommige maanden nog niet helemaal haar inkomen kon verdienen. Zij had in die mindere maanden al meerdere keren een aanvraag gedaan voor een bedrag van globaal € 200,- om in ieder geval fatsoenlijk te kunnen eten. Bij het UWV hadden ze haar laten weten geen oplossing te kunnen bieden, ze moest maar naar een reguliere bank gaan of bij familie lenen. Deze konden haar uiteraard niet helpen en haar spaargeld was inmiddels op. Terug bij het UWV vertelden ze haar dat ze dan maar haar pedicure praktijkje op moest heffen, dan zou ze in aanmerking komen voor een bijstandsuitkering voor een bedrag van rond de €900 euro per maand! Zelf vond ik dit een schrijnend verhaal, haar omzet was gestaag omhoog gegaan, maar soms zat het enkele maanden wat tegen. Los dit dan op zou ik zeggen, tegen voorwaarden en leg er een termijn voor aan van bijvoorbeeld één jaar.

Het contact met Patrick Welman de verantwoordelijke wethouder was snel gelegd. Hij zou het met haar bespreken en een stukje maatwerk leveren om te komen tot een oplossing. Tot mijn verbazing hoorde ik later van deze mevrouw dat zij het vreemd vond, dat ze over het voorstel dat de wethouder haar had gedaan niet met derden mocht spreken. Ik heb nog getracht uit te leggen dat dit gebruikelijk is bij dit soort maatwerk. Je gaat dan namelijk een oplossing zoeken binnen de wettelijke regels, maar afwijkend van een officiële aanvraag. Persoonlijke omstandigheden worden uitvoeriger meegenomen etc. Zij kon zich hier niet in vinden en dat is eigenlijk jammer.

Als je bovenstaand leest zal u misschien denken, waarom dan geen openheid? De realiteit is dat van alle middenstanders (kleine zelfstandigen) er ongeveer 40 % op of net onder het minimumloon zitten. Velen van hen teren al jaren in op hun spaarcentjes zolang de economische crises duurt. Als wij als gemeente Enschede die mensen zouden uitnodigen om Bijzondere Bijstand aan te vragen zou het hek van de dam zijn. Alleen voor écht schrijnende gevallen kunnen we bekijken in hoeverre er sprake is van tijdelijke verlichting en daar wil ik me graag voor in blijven zetten.