“Een herinnering, een herdenking 13 mei”……

Op zaterdag 13 mei 2000 was het net zulk mooi weer als nu, en goed gemutst begon die dag voor mij en mijn collega’s als een normale werkdag. Klaas W. en ik hadden dienst als eerste spoedambulance in Enschede en die dag begon al direct om 8 uur met de eerste rit: een “normale” hulpverlening. Na onze middagpauze, die we zoals gewoonlijk met een warme maaltijd doorbrachten op het MST, deden wij nog twee hulpverleningen en keerden daarna terug naar de ambulancepost aan de Kortenaerstraat.

Rond 15.00 uur kregen we de melding voor een “spoedje”, een zogenaamde A-rit, stand-by voor de brandweer bij een brand aan de Tollenstraat. Vanaf dat moment en kort daarna zouden voor Klaas en mij, zonder het ons te realiseren, het leven veranderen. De brand was zoals bekend het begin van de vuurwerkramp die zich rond 15.30 uur voltrok. De rest is voor velen geschiedenis en voor enkelen onder ons nog steeds een deel van het dagelijkse leven.

Het is bijna 13 mei 2020, ook nu met mooi weer, en zitten we ongewild in een “lockdown” door de corona-crisis en kunnen we niet doen wat we zouden willen doen. Voor velen ook een ramp. Nu 20 jaar na dato de vuurwerkramp herdenken, dat kan en mag niet op de wijze zoals we die door de jaren heen zijn gewend en aan welke 20e herdenking we dit jaar speciale aandacht hadden willen geven.

Nu, die 13^e mei een kranslegging door de Burgemeester op een onbekend moment. Voor mij als hulpverlener en slachtoffer van het eerste moment en nu gemeenteraadslid en nestor, is deze situatie en deze gedachte wederom een moeilijk moment.

Kort na de ramp op 1 juni schreef ik in een gedicht mijn ervaring en  frustratie weg en het gedicht is toen geplaatst in het door de gemeente Enschede als eerbetoon uitgegeven blad gericht op de hulpverleners, met als titel:  “13 mei, de hulpverleners”. Ik noemde mijn gedicht:

“En traumatische ervaring….”
Ik ben toch een ambulancehulpverlener,
Gele auto, blauwe lamp en sirene.
Goed opgeleid en op alles voorbereid,
Ambulanceman tot in eeuwigheid.

Studie, protocol en draaiboek,
Soms noodzaak, soms lariekoek.
Een opleiding, een handleiding
Voor vreugdevolle- of slechte tijding.

Zaterdag 13 mei, 15 uur acht,
Een nooit meer uit te wissen dag, wie had dat gedacht.
Stand-by voor een melding van brand,
Dan…onmacht, boosheid en verdriet in heel ons Nederland.

Een brand, een explosie, stille- en gillende mensen,
Alles wordt donker, je kunt alleen maar het beste wensen.
Vallend puin, brandende huizen, mens en dier dood of gewond,
Ik heb het toch geleerd, de praktijk die in het theorieboekje stond.

Ik voelde mij zo zeker en zo sterk,
Was dit nu een film, of werkelijk mijn werk.
Nu ben ik zo versuft en de werkelijkheid kwijt,
Komt dit echt wel weer goed de komende tijd?

(*) Ik was ambulancebroeder/coördinator op de eerst aanwezige ambulance op 13 mei 2000.